Jong & oud Een bijzondere band tussen generaties

De band tussen kleinkinderen en hun grootouders is speciaal en uniek. Deze verbondenheid zien we ook terug op de natuurbegraafplaats. Vaak wandelen opa of oma voorbij met hun kleinkind. Soms heerst de stilte, dan is in elkaars gezelschap zijn genoeg. Een andere keer voeren ze een goed gesprek. Drie passages uit een serie interviews met jong en oud nemen je mee en geven een inkijkje in de bijzondere verbinding tussen opa’s en hun kleinkinderen.

Jens en Jan

Het is dinsdagmiddag 3 uur als Jens vanuit school rechtstreeks naar zijn opa Jan fietst. Voor Jan is het geen verrassing dat Jens langskomt. Hij doet dit namelijk meerdere keren per week. Bij binnenkomst groet Jan zijn kleinzoon vol enthousiasme. “Ha, manneke, leuk dat je er bent! Hoe is het jongen?” Ondertussen pruttelt op het vuur een pan verse soep. Na het overlijden van zijn vrouw heeft Jan het koken snel onder de knie gekregen.

Als het tweetal zich opmaakt voor een potje schaken, richt Jens zich tot zijn opa. Hij vraagt zich af of het een bewuste keuze is dat hij en zijn opa veel tijd hebben doorgebracht in de afgelopen 19 jaar. “Door mijn drukke leven heb ik niet altijd volle aandacht kunnen geven aan mijn kinderen. Die tijd haal ik nu in met mijn kleinkinderen.”

Lonaéya en Leon

Lonaéya wandelt samen met haar opa Leon over natuurbegraafplaats Schoorsveld in Heeze. Ze zijn hier op bezoek bij hun moeder, die op Schoorsveld werkt. De band tussen Leon en zijn kleinkind is ijzersterk. “Lonaéya is vaak bij ons, samen met haar broertje. Op donderdag halen we ze uit school en op zaterdag zijn ze er de hele dag. We doen dan leuke dingen samen.” Kleindochter Lonaéya haakt in. “Ja! Dan gaan we lekker dammen of naar het bos.”

Vaak bezoeken Leon en Lonaéya een bos zoals dat van Schoorsveld. Al is het tweetal hier wel wat stiller dan normaal gesproken in het bos. “Hier is het zo mooi en stil”, legt Leon uit. Zijn kleindochter doorbreekt de stilte als ze een graf passeren. “Kijk! Daar ligt iemand begraven, met allemaal bloemen eromheen. Kijk eens hoe mooi!”. Opa Leon is het roerend eens met Lonaéya. “Ja, heel mooi. Dit is een bijzondere plek.”

Sophie en John

Vlak nadat Sophie met een enorme bos bloemen de keuken van haar opa en oma binnenstapt, vliegt ze opa John om zijn nek. Het lijkt alsof hun laatste ontmoeting jaren geleden was, maar in werkelijkheid is dit maar 2 weken. Toch maakt het volgens John niet uit hoe lang hij en zijn kleindochter elkaar niet zien. “We hoeven elkaar niet dagelijks te zien om te weten dat het goed is, hè Sophie?”

De band tussen opa en kleindochter wordt bestempeld door een dikke knuffel en kus van Sophie. Niet veel later vraagt ze of John nog weet wanneer hij haar voor het eerst zag. “Ja, dat kan ik me nog goed herinneren. Ik heb gehuild van blijdschap. Toen ik je zag dacht ik: Hé, ze lijkt op mij!” Hoewel John precies weet hoe hij zich voelde bij de geboorte van de kleindochter, is het alweer 16 jaar geleden. Hij kan dan ook een prachtig antwoord geven op Sophie haar vraag hoe het is om opa te zijn. “Kinderen krijgen is heel direct, kleinkinderen krijgen is bijzonder. Je geeft het leven door.”

In de verhalen van deze 3 bijzondere families zien we de kracht en tegelijkertijd ook de zachtheid van de band tussen opa’s en hun kleinkinderen. De verhalen zijn een ode aan het leven, aan de onvergetelijke momenten die ontstaan wanneer generaties samenkomen en aan de liefde die een veilige haven biedt in een voortdurend veranderende wereld.