Mijn keuze, mijn verhaal Persoonlijke verhalen

Elke uitvaart op onze natuurbegraafplaatsen is uniek. Ieder mens waarvan we afscheid nemen heeft een eigen verhaal. ‘Zonder poespas, want zo was hij’, horen we regelmatig. Dat is helemaal oké, al merken we steeds vaker dat er bij leven al zorgvuldig wordt nagedacht over het afscheid. Bijvoorbeeld hoe iemand begraven wil worden, of hoe vorm wordt gegeven aan het afscheid van een dierbare. Wij mogen een paar inspirerende voorbeelden delen.

Het verhaal van Rachela

Rachela* maakte haar eigen wade en baar. ‘‘Toen ik de plek had uitgekozen op de natuurbegraafplaats, was het voor mij belangrijk om ook de volgende stap te zetten. Ik wilde de omhulling alvast maken, voor als het ooit zover is. Ik heb het opbaarkleed gemaakt van oude katoenen doeken en linnen familielakens geweven door mijn voorouders. Ook heb ik er een moltonluier in verwerkt van mijn dochter, van toen ze nog een baby was. Mooier ingebed kun je niet zijn. Uit stevig blank hout heb ik een opbaarplank getimmerd, de grepen zijn van henneptouw. Aan de kopzijde komen symbolen terug die van betekenis zijn voor mij. Ik ben geen echte timmervrouw. Het was dan ook een hele klus om dit in mijn eentje te ontwerpen en te maken. Het geheel is degelijk, maar in geen enkel opzicht perfect. Wellicht zoals mijn leven. Het maken van de wade en baar was alleen het materiële aspect. Het innerlijk proces om de confrontatie met mijn eigen vergankelijkheid van zo dichtbij aan te gaan was voor mij veruit het meest ingrijpend.’’

*Op verzoek hebben we niet haar echte naam gebruikt.

Didier van Ierland vertelt

‘‘Thuis hebben we geleerd om nieuwe producten of kleding te creëren van bestaande onderdelen die bij ons thuis voorhanden waren. Creatief zijn met spullen die je hebt en daar vervolgens je gevoel in leggen. Wat is er dan mooier en warmer om een urn zelf voor onze ouders te mogen maken? Voor onze ouders, die zo van de natuur hielden, maakte ik deze urn recht uit het hart. Een boomstam met een hele mooie ruwe schors. Van veraf krachtig en ruw, omarm je hem dan is deze ook zacht, knuffelbaar, liefdevol en voel je je welkom. Precies zoals onze ouders waren. Het begraven van de urn voelde heel goed. Ik had niet gedacht dat dit laatste stukje zo belangrijk zou zijn en zo’n innerlijke rust zou brengen. Onze ouders hielden van rust, stilte, zon, water, natuur, planten, bomen, vogeltjes, beestjes… en dat ‘plekske’ hebben ze nu gekregen zodat ze verder kunnen genieten.’’

Regel jij de sneeuw?

Petra* bleek ernstig ziek te zijn. Gelukkig kreeg ze nog wat “reservetijd” om nog samen met haar echtgenoot en 2 zonen te zijn. Ze was een trotse mooie vrouw. Lipjes gestift, mooie kleding aan en altijd klaar om het dorp in te gaan… Zo wilde ze ook begraven worden. Op een plek zoals de Drunense duinen waar ze samen heel vaak hebben gewandeld. In een open mand met heel veel bloemen. Ze vond een plek op natuurbegraafplaats Huis ter Heide, samen met haar man en zonen uitgezocht. Ze wilde op haar linkerzij liggen, haar gezicht gericht naar de prachtige heide verderop. De plek uitzoeken was fijn om te doen, een bijzonder moment. Bijna onwerkelijk. Hij beloofde haar dat hij zou zorgen voor sneeuw. Een besneeuwd bos vonden ze beide prachtig. Het voelde altijd als een schoon begin om in een besneeuwd bos te zijn. Begin dit jaar is ze overleden, de uitvaart was in klein gezelschap en precies zoals wenste. Een bijzonder respectvol afscheid van de bindende factor in het gezin. En midden in de natuur. Ze is echt op haar laatste rustplaats. De nacht voor de uitvaart had het gesneeuwd…

*Op verzoek hebben we niet haar echte naam gebruikt.

Bijen waren haar grote liefde

Toen Gerrie wist dat ze zou komen te overlijden, dacht ze samen met haar man na over haar afscheid. Wat was echt belangrijk voor haar? Dat waren haar dieren. Ze gingen regelmatig met hun eigen pony’s en ezels op vakantie en hadden 13 bijenkorven. Die bijen waren echt alles voor haar. Ze heeft Peter dan ook gevraagd om een kist voor haar afscheid te maken met bijen-elementen er op. Het werd een kist van oude houten pallets met daarop honingraatvormen. De sluitschroeven waren houten bloemen en op de kist stond een houten bij. Allemaal door Peter gemaakt. Hij is er lang mee bezig geweest. Dat was fijn voor hem. Dan kon hij aan het idee wennen. Eén keertje heeft Gerrie kort naar de kist gekeken. Dat vond ze moeilijk. Maar ze heeft wel de liefde en het vakmanschap gezien die Peter er in heeft gestopt. Op de dag van haar afscheid trokken haar eigen pony en ezel de kar met de kist voort over de beukenlaan op natuurbegraafplaats Heidepol.

Een passie voor biljart

7 jaar geleden koos Ben* zijn plek uit op natuurbegraafpaats Maashorst, maar dat niet alleen. Hij maakte meteen zijn eigen kist en borg deze op in de schuur, zonder medeweten van zijn dochter. Nadat hij eerder dit jaar overleed belde de uitvaartondernemer met een bijzondere vraag: ‘’De dochter van meneer vindt hier een kist, maar ik denk niet dat jullie die goedkeuren toch?’’ Aan zo’n unieke eigen invulling komen we ook op een natuurbegraafplaats graag tegemoet en de oplossing om toch duurzaam te begraven kwam al snel. Het deksel met het biljartlaken is voorzichtig losgehaald en op een onbehandelde kist gelegd tijdens de ceremonie. Pas op het laatste moment, vlak voor het dalen van de kist in het graf is de biljartdeksel van de kist gehaald. Dit was voor iedereen een prima oplossing. Het is duidelijk wat zijn passie was.

*Op verzoek hebben we niet zijn echte naam gebruikt.