Afscheid van Gerrie Dieren in de hoofdrol

Eind 2018 kreeg Gerrie te horen dat ze niet meer beter zou worden. Direct na deze boodschap is ze samen met haar man Peter rechtstreeks vanuit het ziekenhuis naar Heidepol toe gekomen. Om een plek uit te zoeken. Die wens had ze al een tijdje. Het werd een plek op het heideveld. Dat gaf rust. De voorbereidingen voor haar afscheid konden beginnen. Haar dieren zouden een grote rol gaan spelen.

Een zelfgemaakte kist

Samen met Peter dacht ze na over haar afscheid, hoe het er uit moest zien en hoe ze aan haar naasten kon doorgeven wat in haar leven zo belangrijk was geweest. Die naasten wisten dat al lang. Dat waren haar dieren. Ze gingen regelmatig met hun eigen pony’s en ezels op vakantie en hadden 13 bijenkorven. Die bijen waren echt alles voor haar. Ze heeft Peter dan ook gevraagd om een kist voor haar te maken met bijen-elementen er op. Het werd een kist van oude houten pallets en honingraatvormen versierden de zijkanten. De sluitschroeven waren houten bloemen, op de kist stond een houten bij. Allemaal door Peter gemaakt. Hij is er lang mee bezig geweest. Dat was fijn voor hem. Dan kon hij aan het idee wennen. Eén keertje heeft Gerrie kort naar de kist gekeken. Dat vond ze moeilijk. Maar ze heeft wel de liefde en het vakmanschap gezien die Peter er in heeft gestopt.

Paardenhoeven op Heidepol

Haar afscheid was in besloten kring. In de kapschuur die nu niet meer op Heidepol staat, maar zo goed bij haar paste. Alles ging precies zoals Gerrie het wilde. Hun eigen pony en ezel trokken de platte kar met daarop haar kist. De stoet ging dwars door de Beukenlaan. Er klonken paardenhoeven op Heidepol; het mooiste geluid dat er is. Haar dierbaren hebben bij het graf zelf de kist met touwen laten dalen en met eigen schoppen het graf schep voor schep dichtgemaakt.

Bijengezoem

Peter en Gerrie waren 30 jaar samen. Beide harde werkers die zich verheugden om het wat rustiger aan te gaan doen en lekker met de paarden op vakantie te gaan. Dat is ze niet gegeven. Peter mist haar, maar het leven gaat door en dat is goed. Ook haar kinderen missen hun moeder. ‘Maar kinderen beleven het gemis heel anders’, aldus Peter. Op belangrijke momenten zorgen ze dat hun moeder er toch bij is. Zoals toen haar dochter op de dag van haar bruiloft in trouwjurk naar haar plek ging. Zo was haar moeder op dat belangrijke moment er ook bij. Peter weet de plek precies te vinden. Vanaf die ene berkenboom 43 stappen het heideveld op, recht tegenover de spar. Een vast ritueel.

Het is niet meer die kale vlakte zoals tijdens de begrafenis. Nu staat de hei volop in bloei. Op haar gedenkteken staat geschreven ‘Ik had de mooiste bij-baan’. Om het gedenkteken heen bloeit het zandblauwtje. Om de bloemetjes zoemen de bijen.