“Sinds 2013 zijn we gaan nadenken over wat we zouden willen,” vertelt Peter over de keuze van hem en zijn vrouw Ilse om op Heidepol een plek uit te kiezen. “Dat is het jaar dat ik ziek werd en ik door het oog van de naald ben gekropen. Ook overleden 3 van onze ouders én een goede vriendin.” Ilse: “En zo kwamen we in aanraking met Heidepol; haar begrafenis was op deze natuurbegraafplaats.”
Peter en Ilse zijn echte natuurliefhebbers en het voelt goed om een laatste rustplaats te kiezen in een natuurgebied. Ze wilden graag een plek waar ze samen zouden komen te liggen, maar een begraafplaats voelde vooral voor Ilse niet prettig: “Voor mij straalt een begraafplaats geen warmte uit. Iedereen ligt op een rijtje. Heidepol is niet zozeer een begraafplaats, ik associeer het daar niet zo mee. Ik hoop dat als ik later op Heidepol lig, dat mijn kinderen zeggen ‘kom, we gaan naar pa en ma’.
Even een dagje uit, een picknickmand meenemen, lekker gaan wandelen, bij ons komen kijken en genieten van de omgeving, dat is wat ik hen gun. Bovendien hoeven ze niet voor onze graven te zorgen.” Peter beaamt: “Het klinkt misschien een beetje raar, maar een normaal graf of gecremeerd worden voelt alsof je opgeruimd wordt. Op Heidepol hoef je niet versjouwd te worden. Je hebt een plek uitgezocht, daar ga je liggen en that’s it. Je wordt weer onderdeel van de natuurlijke omgeving.”
“Onze kinderen hoeven zakelijk gezien niet meer na te denken, want dat is goed geregeld.”
Dit echtpaar heeft een bijzondere rol voor onze natuurbegraafplaats. Ambassadeurs van onze belofte: de algehele kwalitatieve verplichting. Dat betekent het volgende: voor iedereen die een laatste rustplaats kiest op Heidepol geldt, dat je het recht hebt om begraven te worden op die specifieke plek. Heidepol is eigenaar van het natuurgebied én gaat de verplichting aan van eeuwigdurende grafrust op zijn of haar gekozen plek. Tot 1 januari 2020 moest ieder individueel bij de notaris hiervoor tekenen.
Vanaf 1 januari 2020 is dit vereenvoudigd tot een document, dat voor iedereen geldt. Daarvan zijn Peter en Ilse de ambassadeurs: “wij hebben een overeenkomst getekend, waarin dit precies beschreven staat. En hierin staat dat iedereen die dezelfde overeenkomst sluit ook dat eeuwige grafrecht geeft. Zo weet je zeker dat alles juridisch goed geregeld is.”
Peter besluit: “Onze kinderen hoeven zakelijk gezien niet meer na te denken, want dat is goed geregeld. Ze hoeven zich alleen maar druk te maken over de manier waarop ze afscheid van ons willen nemen. En daar moet je toch altijd over nadenken. Dat is een geruststellende gedachte.”
