“Ze genoot van het genieten van een ander. Als ze zag dat iedereen het naar de zin had, was zij intens gelukkig.” Liefdevol en trots vertelt Nicole over haar moeder Nellie. Op een heiige dag in de winter zocht Nicole samen met de hele familie een plek uit voor haar moeder op natuurbegraafplaats Maashorst. Bij wijze van goedkeuring klonk er op het moment van kiezen een roofvogel, die later kwam overvliegen. “Waar voor sommigen een vlinder symbool staat, heeft voor ons die roofvogel een belangrijke betekenis.”
Nicole herinnert haar als een warme familievrouw “die tijd had voor iedereen”. “Altijd eerst de anderen, dat was oma.” Vult kleinzoon Sieb aan. Met achtertuinen die aan elkaar grenzen was Nellie letterlijk verweven in het leven van haar dochter Nicole en haar gezin. “Ze kon ontzettend genieten van kleine dingen. Samen eten met het hele gezin, wandelen en oprechte, gemeende betrokkenheid. Een kaartje, een telefoontje of een onverwachts bezoek.”
“Ook na school, dan kwam oma me ophalen en bakte ze broodjes af of kookten we eitjes.” Voor Sieb en zijn moeder zijn er geen specifieke dingen die je moet doen om aan haar te denken. “Dat gaat vanzelf”, vertelt Sieb. “Dan zie ik iets wat me aan haar doet denken of ik hoor een liedje.”
“Ze kwam vaak, samen met mijn vader, even naar haar broer die hier ook een plek heeft. Dan aten ze samen een appeltje op het bankje en dan gingen ze weer.” Aan de rand van de Horst op natuurbegraafplaats Maashorst staat een bankje. “Precies tussen de plek van mijn oom en mijn moeder. Het stond ook meteen vast dat het een plekje dichtbij haar broer zou worden, dichtbij het bankje. Mijn vader eet hier nu vaak alleen een appeltje. Dan zit hij tussen mijn oom en mijn moeder in. Vandaar deze plek.”
Zo heeft iedereen in de familie zijn eigen ritueel. Nicole wandelt graag samen met haar man en de hond naar de natuurbegraafplaats en Sieb fietst graag even langs oma. “Nu we niet meer lijfelijk een kopje thee kunnen drinken samen is het fijn dat je nog ergens naartoe kan. Ook hier kunnen we een kopje thee drinken, binnen bij de kachel. Dan krijg ik het gevoel dat ik toch even bij haar ben. Dat is enorm waardevol in het proces van afscheid nemen.”
“Oma was heel creatief. In huis stonden allemaal beelden die ze zelf maakte. Ook met ons was ze altijd aan het knutselen”, vertelt Sieb. In de gedenkschijf is een silhouet van een borstbeeld op een voetstuk gegraveerd. Een borstbeeld dat ze zelf ooit maakte. “Aangezien mijn moeder nooit op de voorgrond wilde staan vonden we het juist heel mooi om haar een laatste eer te bewijzen. Te laten zien dat ook zij op een voetstuk staat. Voor iedereen.”
