Wie zich door de wind van de Loonse en Drunense Duinen laat meevoeren ontdekt verderop in dit gebied een verborgen parel. Achter het karakteristieke witte jachthuis met zijn rood-witte luiken gaat een divers natuurgebied schuil. Een lichtgroen hart dat wordt omarmd door open en gesloten stukken bos. Een natuurgebied waar loofbomen zich afwisselen met naaldbomen en heldergroene mossen en varens de bodem van het bos kleuren. Huis ter Heide bestaat uit bossen, vennen, stuifduinen en wat de naam al doet vermoeden: heide. Een gebied met een rijke geschiedenis.
De rechte paden danken hun oorsprong aan de historische ontginningslijnen die duidelijkheid moesten scheppen in een woest gebied. De wandelpaden leiden je door het gebied naar de vroegere akkercomplexen en de oude lindeboom. Het Kerkepad leidt naar de kerk, via de Loonsche baan loop je richting de Loonse Heide en wandelpad de Groote Bodem dankt haar naam aan het gelijknamige gebied waar je nu een groot bos ziet.
De mest van de schapen die destijds in het gebied graasden werd gebruikt voor de rijkere akkers. Van 1750 tot 1850 kampte Nederland met veel zandverstuivingen door overbegrazing. De akkers en dorpen raakten bedolven onder het zand, waardoor de voedselvoorziening in gevaar kwam. Om belangrijke akkers en graslanden te beschermen werden eiken geplant. Zand waaide tegen deze bomen en vormde zo kleine duinen die steeds hoger werden. Het zand stoof minder over de akkers en de grond bleef op zijn plaats. Daarnaast groeide de bevolking waardoor er meer hout nodig was om huizen te bouwen en mijnen te stutten. Grove dennen werden op schrale, zandige bodem geplant en op rijkere bodem kwamen eiken, de fijnspar en de Douglas. Omdat de grond op Huis ter Heide voornamelijk schraal was werden er meerdere pogingen gedaan om bos aan te planten. Je vindt daarom in het gebied relatief jonge bomen.
In 1976 kwam het gebied in de verzorgende handen van Natuurmonumenten die de natuur vervolgens beschermde, herstelde en verbond. In 2015 werd de natuurlijke verbinding tussen Huis ter Heide en de Loonse en Drunense Duinen hersteld met een ecoduct. Het verlanglijstje met ontwikkelingen en verbeteringen van het gebied groeit en met de komst van de mogelijkheid om in de natuur te begraven, wordt deze ambitie in 2020 versterkt. Bodemherstel, een verbetering van de natuurwaarden en daarmee ook de beleving, een natuurlijke kringloop en meer biodiversiteit zijn het uitgangspunt. Samen met Natuurmonumenten versterken en herstellen we de natuur op natuurbegraafplaats Huis ter Heide en bewaren we voor altijd het cultureel erfgoed.
Het heidelandschap op Huis te Heide was lange tijd verdeeld eigendom van de gemeente Loon op Zand en lokale boeren. Op kleine stukken grond werden aardappelen en graan verbouwd, maar de natte en droge heidevelden lieten zich niet zomaar aan de kant zetten en de heide won het op veel plekken van de landbouw.
