Hij zocht er een groot deel van zijn jeugd naar archeologische schatten en zij speelde er in de vele zandheuvels die het gebied kent. Daar waar zij allebei opgroeiden en waar hun liefde begon, willen Anton (1936) en Betty (1945) van der Lee samen een plek uitkiezen. “Ik voel me sterk verbonden met Huis ter Heide en ik vind het heel belangrijk dat mijn plek in de toekomst altijd zal blijven bestaan.”
Anton’s verbintenis met Huis ter Heide gaat ver terug. Zijn overgrootvader kwam met zijn 25 kinderen in een boerderij dichtbij een oude lindeboom op Huis ter Heide te wonen: “Om de boel te ontginnen. De boerderij, Het Bodemhuis, werd in de jaren dertig afgebroken, maar de lindeboom die ervoor stond, die staat er nog. In de jaren vijftig heb ik ’s nachts bij maanlicht nog graan op staan binden omdat mijn familie enkele stukken grond op Huis ter Heide in gebruik had als landbouwgrond. In de winters schaatsten we op de Plakke (het Plakkeven).”
Anton en Betty woonden 45 jaar in ’s-Hertogenbosch, maar Anton bleef altijd verbonden met het gebied. “Ik ben nooit een Bosschenaar geworden, ik ben een echte Loônse.” Als amateurarcheoloog zocht hij op Huis ter Heide naar voorhistorische stenen werktuigen, waardoor de geschiedenis van het gebied voor Anton bewaard is gebleven in de vorm van een uitgebreide collectie stenen en de verhalen die daarbij horen. “Ja, de vondsten en het gebied zijn voor mij enorm met elkaar verweven.”
Samen met zijn vrouw Betty is Anton erover uit dat hij graag teruggaat naar Huis ter Heide als de tijd daar is. “Ik vind het zo belangrijk dat er niemand wordt opgezadeld met het verlengen van grafrechten en dat mijn plek er altijd zal blijven.” Ook Betty heeft er ‘echt vrede mee’. “En ik wil natuurlijk vooral hem achterna.” Ze groeide op aan de Bergstraat, die loopt van Loon op Zand naar De Moer en die overgaat in de Middelstraat waar natuurbegraafplaats Huis ter Heide aan ligt. “Ik ben er vlakbij geboren en ik ben er heel wat keren langsgefietst. Ik woonde in Loon op Zand en ging op zaterdagmiddag naar een tante van me in De Moer, om mee te helpen en een boodschapke te doen. We hopen natuurlijk dat het nog een hele tijd duurt, maar het is fijn als het allemaal goed geregeld is. De kinderen staan er ook achter.” Anton vult aan: “En onze liefde is hier begonnen. Ik was kind aan huis bij Betty omdat ik bevriend was met haar oudste broer. Nadat ik haar een koffer leende voor een vakantie had mijn moeder het nog eerder door dan ikzelf. ‘Ik heb jullie ogen wel gezien’ zei ze. Aan de Moerseweg (nu de Bergstraat), op 25 augustus 1960, gaven we voor het eerst aan elkaar toe wat we voor elkaar voelden.” Moeder had gelijk.
“Onze liefde is hier begonnen.”
