Een kopje koffie met de rauwe vrouwen
Een prachtig verhaal over zeven vrouwen die elkaar vonden in het verlies en een bijzondere vriendschap ontwikkelden. Miriam, Mariët, Annemarie, Ria, Ellen, Marianne en Anja verloren alle zeven op veel te jonge leeftijd hun man. Nu komen ze trouw elke twee maanden bij elkaar. Soms op Heidepol, soms voor een ander uitstapje. In al hun verdriet vonden zij elkaar én de verbinding met de natuur.
Marianne: “Het was de eerste Natuurwerkdag nadat mijn man was begraven en ik wilde iets doen, omdat ik me verbonden voel met Heidepol. Bovendien bezocht ik het graf van mijn man toen twee, drie keer per week. Je bent hier toch al, dan kun je net zo goed wat nuttigs doen.”
Anja: “Ja, ook ik ben graag op een andere manier bezig met die plek rondom John. Al lopend over Heidepol passeer ik weleens mensen; je steekt in het voorbijgaan een hand op of mompelt iets wat klinkt als een gedag. Eenieder loopt daar voor zich, met zijn of haar eigen verdriet. Ergens voel ik onuitgesproken al een bepaalde verbinding, met elkaar en met Heidepol. Ik had er behoefte aan die verbinding te versterken. Met de Natuurwerkdag speelde Heidepol hierop in.”
Ria: “Het was de tweede keer dat ik naar de Natuurwerkdag ging. Mijn man vond bijvoorbeeld de entree van Heidepol mooi, dus vond ik het fijn om die plek weer netjes te maken en bramen weg te halen. Dan maakte ik het weer mooi voor hem.”
Anja: “Tijdens de lunch sprak ik met Ria en Marianne. Het maakte indruk op me; we hadden elkaar nog niet eens een hand gegeven, ik wist niet eens hoe jullie heetten. We deelden toen al meer met elkaar dan ik met anderen had gedeeld, er was meteen herkenning. Aan het eind van de lunch hebben we onze namen en gegevens op een servetje geschreven.”
Anja: “Ja, ik heb gebeld met Heidepol, zij hebben namens mij een mail gestuurd aan alle vrouwen die op de Natuurwerkdag aanwezig waren en hun man hadden verloren. Deze vrouwen kregen een uitnodiging om contact met me op te nemen voor een gezamenlijke wandeling.”
Miriam: “Zo zijn Annemarie en ik erbij gekomen. Ik zou mezelf nooit voor een rouwverwerkingsgroep opgeven, maar omdat we hier die Natuurwerkdag hadden gehad, voel je verwantschap. Het is meer een binding vanuit het leven, dan vanwege de dood en dat je daar niet mee om kan gaan. Het leven gaat verder en daar zoek je een nieuwe weg in.”
Mariët: “Mijn man ligt niet begraven op Heidepol, maar Anja en ik zijn collega’s geweest. We waren elkaar uit het oog verloren en kwamen elkaar tegen in de supermarkt. Al snel ging het over het verlies van onze man. Toen bleek dat onze mannen een uur na elkaar overleden zijn. Dezelfde ziekte, dezelfde leeftijd, dezelfde dag. En zelfs dezelfde huisarts die die dag zijn praktijk moest sluiten en tussen onze twee huizen heen en weer pendelde.”
Ellen: “Marianne en ik wonen in hetzelfde dorp en zij had gehoord dat mijn man overleden was en dat ik het moeilijk had. Marianne belde me en vroeg of ik behoefte had aan een lotgenoot. In eerste instantie schrok het me af. Ik heb al genoeg aan mezelf, dacht ik, maar ’s nachts lag ik wakker van mijn afwijzing. Toen hebben we alsnog afgesproken voor een kop koffie om te kijken of het klikt. Sindsdien zijn we elkaars beste vriendinnen.”
Marianne: “Na die kop koffie vertelde Ellen me dat ze mij al meer had verteld dan haar eigen kinderen.”
Ellen: “Met sommige dingen wil je je kinderen niet belasten. Daarnaast hebben wij aan een half woord al genoeg.”
Annemarie: “We wilden een appgroep aanmaken en ja, onder welke titel doe je dat? Toen ontstond het idee voor de rauwe vrouwen. Ik vind het nog steeds een geweldige naam, omdat ‘ie de lading dekt. Rouw is een proces is dat heel rauw kan voelen. Als je een partner verliest, kan je zelfs fysieke pijn voelen. Die pijn hebben we allemaal gehad. Vandaar rauw met ‘a’ ‘u’.”
Annemarie: “We zijn altijd veel in de natuur geweest, Paul en ik. Ja, hij is hier op Heidepol echt op zijn plek.”
Miriam: “Gert zocht ook altijd de rust van de natuur op. Op Heidepol kan ik lekker bij hem zitten en even tot rust komen. Dit is een van de weinige plekken waar me dat lukt.”
Marianne: “Wat ik zo mooi vind, is dat de natuur iedere keer anders is. Ieder seizoen brengt zijn eigen schoonheid mee.”
Lees hier meer persoonlijke verhalen en ervaringen.
