• Maashorst
  • Mens

Een informatieve wandeling uitgelicht

Iedere week wandelen mensen het informatiecentrum binnen met vragen. “Hoe werkt het nou eigenlijk? Mag je zelf een plek uitkiezen? En wat kost dat dan? Moet je meteen betalen?”

We hebben voor natuurbegraafplaats Maashorst een heldere en transparante website en brochure ontwikkeld. Toch kunnen we daarmee onmogelijk álle individuele vragen beantwoorden. Vandaag ga ik in gesprek met meneer en mevrouw Verhoeven. Zij hebben telefonisch een afspraak gemaakt, zodat ze zeker weten dat we alle tijd voor hen hebben.

Goed geregeld

Ik ontvang het echtpaar met een lekker kopje koffie in de sfeervol ingerichte hoeve. Mevrouw geeft aan een beetje zenuwachtig te zijn, en dat begrijp ik wel. Praten over de dood is niet altijd makkelijk. Het is een onderwerp wat vaak vermeden wordt, maar gelukkig zien we dat steeds meer mensen de dood bij het leven vinden passen. Ze willen ‘het’ goed geregeld hebben voor als het ooit zover is.

“Wat kan ik voor u doen?” vraag ik. “Wij zijn nog lang niet van plan om dood te gaan hoor,” zegt meneer, “maar we waren pas bij een uitvaart hier, en dat maakte zoveel indruk op ons, dat we ons erin zijn gaan verdiepen.” Ze hebben de brochure voor zich liggen die ze die dag mee naar huis genomen hebben. Samen hebben ze er aantekeningen in gemaakt. Ze hebben een uitvaartverzekering bij DELA. “Maar kunnen we dan toch hier begraven worden?” Natuurlijk kan dat.

Kracht van de natuur

Als al hun vragen beantwoord zijn, vertel ik beknopt het verhaal van natuurbegraven. Over onze visie, de kracht van de natuur en het borgen van een eeuwigdurend grafrecht. Ik benoem ook dat alle mensen bij ons gelijk zijn. De natuur zorgt, met behulp van onze natuurbeheerders, voor de graven. Er mag een houten gedenkteken op de plek van je dierbare gelegd worden, wat er voor jaren zal liggen.

Een collega verwoordde dat laatst erg mooi: “Met de tijd wordt het gedenkteken minder zichtbaar en wordt het opgenomen in de natuur. Eigenlijk zoals dat met verdriet ook gaat. In het begin is het heel aanwezig en na verloop van tijd is het minder zichtbaar maar het blijft altijd een deel van jou.”

Tijd om het natuurgebied te bekijken. Mijn gasten zijn goed ter been, dus we gaan te voet. Voor mensen die minder mobiel zijn, hebben we een boskar ter beschikking. Het is een warme dag. Het water in het ven staat laag en de kruidachtige grassen knisperen onder onze voeten. Gelukkig is er een zekerheid in het leven: de natuur gaat altijd door. Na elk seizoen, komt een volgend seizoen. Na een droge periode, komt er altijd weer een keer regen.

Naast elkaar

In het natuurgebied hebben al veel mensen hun laatste rustplaats gevonden. De meeste plekken worden bij leven gereserveerd voor ‘ooit’. Al deze plekken staan in een landmeetapparaat, zodat ik precies kan zien waar nog vrije plekken zijn. Eerst maar eens kijken waar de voorkeur naar uitgaat. Ik ben meteen duidelijk: in de bossen van natuurbegraafplaats Maashorst zijn alle plekken vergeven, maar op de velden zijn nog vele prachtige plekken beschikbaar. We maken een ronde door het gebied.

Meneer zegt: “Het maakt mij niks uit, doe maar ergens, ik merk er zelf toch niks meer van.” Maar mevrouw ziet dat anders. Ze herinnert zich dat ze vroeger ging kamperen en altijd een plek aan de bosrand koos. Dat wil ze nu ook. We gaan gericht op zoek naar twee mooie vrije plekken naast elkaar, in de schaduw van de oude eikenbomen. Mevrouw Verhoeven is zichtbaar opgelucht. “Hier voelt het goed.” Voor nu vinden ze het genoeg. Stof tot nadenken. We spreken af dat ik de plekken twee weken voor hen vasthoudt. Dat vinden ze heel fijn.

In het weekend laten ze de plekken van hun voorkeur zien aan hun enige zoon. Hij vindt het allang fijn dat zijn ouders een keuze hebben gemaakt en staat er helemaal achter. Binnen een week tref ik hen opnieuw in het informatiecentrum. “We zijn er al uit hoor, en we willen het vandaag rond maken.”