Een tweede keer afscheid Zo kan het ook

20 jaar geleden overleed Bart. Plotseling. Hij was pas 17 jaar oud. De wereld stond op z’n kop en er moest ineens zoveel geregeld worden. Zoals Gerla, de moeder van Bart, vertelt; “We zaten met een huis vol ontredderde pubers.” Toch was het vanzelfsprekend dat iedereen die van hem hield actief met zijn afscheid bezig ging. Een vanzelfsprekendheid die er ook kort geleden, bij de herbegrafenis van Bart, weer was. Een hele groep vrienden van toen is met het gezin van Bart mee blijven lopen. Zij waren er allemaal weer bij.

Herbegraven, waarom?

De grafrechten op het graf van Bart zouden binnenkort aflopen. Wilde ze nog wel verlengen? Gerla merkte dat ze de plicht voelde om de plek netjes te houden maar wilde die zorg niet overdragen aan de rest van haar gezin als ze er zelf niet meer zou zijn. “Wat moet ik nou?”, schoot vaak door haar heen. “Zadel ik mijn kinderen op om voor een plek te zorgen wat ze misschien helemaal niet willen?”

Vorig jaar september maakte Gerla kennis met natuurbegraafplaats Heidepol toen ze op een afscheid aanwezig was. Een zus van een vriend van Bart was overleden. En ze weet nog goed dat ze Heidepol op liep en dacht: “Dit is het! Dit is de plek. Voor mezelf en voor Bart!”

“Ik ben iemand van de aarde en heb een grote tuin. Ik hoor in die aarde. En dat gevoel kwam direct op toen ik op Heidepol kwam”.

Ook het gezin van de overleden zus was bij de herbegrafenis van Bart. Dat was best moeilijk om weer op de plek van afscheid te zijn maar ze kozen er bewust toch. “Dingen zijn nooit in balans maar soms komt er toch iets goeds uit iets vreselijks voort want daardoor vond ik de juiste plek voor Bart voor altijd”, verteld Gerla.

Het leven vieren

Er is een last van Gerla’s schouders gevallen nu ze Bart op Heidepol hebben herbegraven. Even was ze bang voor reacties van anderen, want je gaat wel je kind herbegraven. Maar er was niets naars aan de beleving op de dag van de herbegrafenis. “We hebben met z’n allen zijn leven gevierd”. Hij was helemaal aanwezig die dag. Familie, vrienden en vriendinnen van toen met hun kinderen, ze waren er allemaal bij.

Een zachte herkansing

Ja, er waren tranen maar het was ook een herkansing om als volwassen vrienden het verlies en gemis, na zoveel jaren, op een bewuste en zachtere manier nogmaals te beleven.

Het verdriet blijft altijd. Ook na 20 jaar nog. Bart was vrolijk en erg intelligent en heel sociaal. Niet gek dat hij zoveel vrienden en vriendinnen had. Bart is meegedragen in de harten van een grote groep mensen. Zelfs bij neef Joey, van 11 jaar oud, die zijn oom nooit gekend heeft. Joey heeft op de dag van de herbegrafenis de taak van fotograaf op zich genomen. En dat deed hij heel serieus. Hij is super trots dat zijn foto’s bij dit verhaal gebruikt worden.

“De herbegrafenis was weer een ode aan Bart maar dan zonder die zwaarte van 20 jaar geleden. Ik hoop dat het een inspiratie kan zijn voor mensen die ook voor de keuze komen te staan. Zo kan het ook”, aldus Gerla.