Even dag zeggen: Kees neemt afscheid van Heidepol

Als u ooit op Heidepol bent geweest, dan kent u hem vast: Kees. Hij werkt vanaf het begin, 12,5 jaar geleden, op Heidepol. Kees kent elk pad, elke boom en iedere verandering in het landschap. Eerst werkte hij als natuurbeheerder. Later werd hij informatiemedewerker en begeleidt hij bezoekers rond. Nu gaat Kees met pensioen. Tijd om te vragen hoe hij terugkijkt op zijn tijd op Heidepol.

Hoe ben je op Heidepol terechtgekomen?

“Van huis ben ik hovenier. Ik ben altijd een buitenman geweest. Midden jaren 90 voelde ik dat ik meer inhoud in mijn werk wilde en zag een vacature voor begraafplaatsbeheerder in Tiel. Aha, daar heb je de inhoud, dacht ik! Ik bleek er zeer geschikt voor te zijn. Na Tiel heb ik nog op de begraafplaats van Ede gewerkt. Toen ik in 2012 een aankondiging zag dat er vlakbij een natuurbegraafplaats zou komen wist ik dat ik daar bij wilde zijn en schreef een brief. Midden in de natuur en eeuwige grafrust, dat sprak me enorm aan.”

Kan je jouw eerste afscheid op Heidepol nog herinneren?

“De eerste begrafenis vergeet ik niet meer. Ik stond aan het graf tussen de bomen, keek om me heen en wist het. ‘Wauw, daar sta je dan midden in het bos, wat geweldig.’ Toen voelde ik dat ik de juiste keuze had gemaakt om op Heidepol te gaan werken. Dit is mijn plek.”

Wat is een gebeurtenis die je nooit zal vergeten?

“De uitvaart van een amazone blijft me altijd bij. Haar paard was er bij. Haar graf was in de bosrand. Het paard stond in het veld vlakbij. Toen de kist langzaam begon te dalen, hinnikte het paard luid, alsof het afscheid nam, terwijl hij dat moment niet eens kon zien. Als ik daar aan denk krijg ik nog steeds kippenvel. Zulke momenten laten zien hoe sterk de band tussen mens en natuur kan zijn.”

Wat is jouw favoriete plek op Heidepol?

“Mijn favoriete plek is overal buiten in de natuur. Op het open veld, in het dichte bos of langs een slingerend pad tussen de bomen. De seizoenen veranderen de omgeving telkens weer, waardoor het nooit hetzelfde voelt. In de herfst ruik je de vochtige bladeren, in de lente zie je hoe prachtig het blad van de rode beuk kleurt. Elke dag brengt een ander beeld en dat maakt het zo bijzonder.”

Wat ga je het meest missen?

“Het contact met de mensen, zonder twijfel. Tijdens een rondleiding of een gesprek aan tafel deelden mensen vaak hun verhalen en emoties met me. Het raakte me altijd hoe open ze waren en hoeveel vertrouwen ze in me stelden. Ze kwamen naar Heidepol om een plek uit te zoeken of om hun geliefden te herdenken. Dat ik een rol in mocht spelen in hun leven op een kwetsbaar moment is iets wat ik altijd zal koesteren.”

Wat zijn je plannen na je pensioen?

“Het delen van de dag als je thuis komt na je werk, dat zou ik nog wel eens kunnen gaan missen. Maar ik ga me bezighouden met mijn tuin en mijn moestuin, daar kijk ik echt naar uit. Het zal wennen zijn om niet meer elke werkdag naar Heidepol te fietsen, maar ik heb zin om mijn dagen anders in te vullen.

Misschien ga ik wel vrijwilligerswerk doen, bijvoorbeeld in een hospice, zodat ik mensen op een andere manier kan blijven helpen. Maar thuis zijn bij mijn eigen gezin, dat is toch het allerbelangrijkste. En dan nog een hele lange tijd samen van het leven genieten.”