Lopers, joggers en koffiedrinkers Niet alledaagse bezoeken

De natuurbegraafplaatsen van Natuurbegraven Nederland bevinden zich in openbare natuurgebieden. Uitnodigende plekken om te verblijven, te recreëren en in veel gevallen ook te gedenken. Er ontstaan mooie verbindingen op bijzondere plekken. We lichten er hieronder een paar uit.

Lopen met stokken

Op natuurbegraafplaats Landgoed Mookerheide kunt u regelmatig Nordic Walking groepen tegenkomen. Marian Schijf is de drijvende kracht van sportbedrijf In Beweging van waaruit de verschillende Nordic Walking groepen zijn ontstaan. Ze loopt zelf meerdere keren per week mee en vertelt: “De lopers zijn allemaal mensen uit de buurt. Ze kennen de omgeving, hebben het bos zien veranderen. De natuurbegraafplaats is een prachtige aanwinst en vormt een verbinding naar omliggende natuurgebieden. Natuurlijk zijn de aangelegde paden prettig voor ons, maar het is vooral de mooie natuur waarom we hier graag lopen. De natuurkenners in onze groepjes wijzen ons regelmatig op bijzondere bloemen of planten in het veld en langs de bosrand. Er zijn al heel wat lopers die op de natuurbegraafplaats hun plek hebben gereserveerd. We hebben het er onderweg ook wel eens over met elkaar: ‘Waar zou jij willen liggen?’ Ook zijn er al verschillende mensen uit onze Nordic Walking groepen hier begraven. Onze doelgroep is toch van 55 jaar tot aan de kist, dus dan heb je wel eens te maken met een overlijden. Op feestdagen of andere bijzondere dagen maken we soms een rondje langs de plekken van overleden lopers. Een mooi eerbetoon.”

Koffie op zondagochtend

Verbindingen ontstaan ook zonder tussenkomst van de medewerkers van de natuurbegraafplaats. Het Schaijkse koffiegroepje op natuurbegraafplaats Maashorst is daar een mooi voorbeeld van. Het is spontaan ontstaan door gesprekken bij een bankje. Deze mensen treffen elkaar wekelijks bij het bezoek aan hun dierbaren en drinken daarna samen een bakkie troost. Een heel enkele keer breidt het groepje zich uit met iemand die wel wat aanspraak en steun kan gebruiken na een overlijden. De ‘veldoudsten’ maakten helaas veel te vroeg kennis met deze plek door het overlijden van hun dochter. Ze doen beiden veel vrijwilligerswerk en zijn altijd bereid anderen te helpen. Het past dan ook bij hen, om zorg te dragen over andere nabestaanden. Een luisterend oor, een luchtig gesprekje, het relativeren van een situatie en belangrijker nog: positief in het leven staan ondanks tegenslag en gemis. De Schaijkse groep zorgt voor elkaar. Missen ze iemand al een paar weken? Dan wordt er contact gezocht. ‘Gaat het niet zo goed vandaag?’ Meestal komen ze op zondag nog even samen in het Koffiehuys. En als het Koffiehuys gesloten is zoals in de corona-periode? Dan nemen ze zelf de thermoskan en bekers mee en drinken ze samen een kopje koffie in de kas. Het is meer dan dat kopje koffie. Het is een houvast in de week. Gesprekken gaan écht ergens over; “Goh, eigenlijk is het vandaag mijn trouwdag”. Het is een hechte groep met respect voor elkaar. En heel belangrijk: Het is altijd vrijblijvend. Kun je niet? Even goede vrienden.

‘Vriendschap vergroot het geluk en vermindert ellende door onze vreugden te verdubbelen en ons verdriet te delen!’

Het hardlooprondje van meneer Dankers

In januari 2022 kreeg Marijke Dankers-de Groot haar laatste rustplaats op natuurbegraafplaats Maashorst. Haar man Kees is al vele jaren lid van Loopgroep Grave en heeft in zijn leven honderden kilometers hard gelopen. Hij kent natuurgebied de Maashorst goed. Vroeger fietste en wandelde hij hier vaak met zijn vrouw. Nadat in 2019 een familielid in de natuur begraven werd, zei Marijke; “Hier wil ik ook begraven worden.” Het was moeilijk om samen met haar een plek uit te zoeken, maar wat een goede keuze is het geweest. In de eerste periode na de uitvaart liep Kees dagelijks een paar rondjes hard over de natuurbegraafplaats. Dan groette hij zijn vrouw en liep hij een stukje lichter weer naar huis. Tegenwoordig bezoekt hij haar, nog altijd hardlopend, tweewekelijks en neemt dan 6 rode rozen voor haar mee. Immers: 4 + 2 = 6. Deze codetaal stamt nog uit hun verkeringstijd. Wat het betekent? Dan blijft voor iedereen geheim zolang Kees leeft. Maar hij heeft het wel opgeschreven, dus na zijn overlijden wordt de code gekraakt. Op onze vraag wat deze plek voor hem betekend antwoord Kees: “Op het kerkhof in Grave voel ik me triest, hier voel ik me opgelucht. Het is een mooie plek en er is rust. Ik voel me hier thuis.” Hij legt de rode rozen zorgvuldig bij zijn vrouw, 4 links en 2 dwars er overheen rechts. Altijd precies zo. En vervolgd al hardlopend, en weer wat lichter, zijn weg.

Heeft u een ritueel of verhaal waarvan u de lezers van deze nieuwsbrief deelgenoot wilt maken?
We komen graag met u in contact.