“Wanneer ik aankom op de natuurbegraafplaats, voel ik een bepaalde rust en vredigheid over me heen komen”, vertelt Anneke. “Het is er heel stil en sereen. Ik breng altijd bloemetjes voor Anton mee en praat wat met hem. Op een mooie zomerdag klap ik mijn stoeltje uit bij zijn plek, pak ik mijn e-reader, en voor ik het weet ben ik een uur verder. Zo voelt het alsof we toch nog een beetje samen zijn.”
“Ik moet altijd huilen als ik daar ben, maar put veel troost uit de prachtige omgeving. Elke dag wandel ik mijn rondje over Maashorst. Muziek in de oren, stappenteller aan; zo blijf ik in beweging. Ik ben nooit een echt natuurmens geweest, ik ben meer een kind van de zee. Maar nu ik alle seizoenen bewust heb meegemaakt, ben ik de natuur juist ontzettend gaan waarderen en bewonderen. Vooral het voorjaar vind ik fantastisch, als alles mooi in bloei staat.”
“Anton ligt aan het Eikenpad aan de rand van het heideveld. Als mijn tijd is gekomen, kruip ik naast hem; dat plekje is gereserveerd. Onze plek wordt beschermd door twee bomen. De gedenkboom midden op Antons graf, heb ik samen met mijn kinderen en kleinkinderen geplant op de dag dat hij een jaar overleden was. Deze boom vormt een blijvende herinnering en biedt troost door de cyclus van de natuur. De andere boom is een grote eik die symbool staat voor onze karakters. De rechterkant van de kruin ziet er keurig uit; typisch Anton. De linkerkant oogt grilliger, wat mijn chaotische persoonlijkheid weerspiegelt. We waren twee totaal verschillende karakters, maar vormden samen een onvoorstelbare eenheid: Yin en Yang.
Een groot bijkomend voordeel van natuurbegraven, vind ik dat we onze kinderen nergens mee belasten. Als ze ons willen bezoeken, doen zij dat omdat ze zich daar prettig bij voelen, en niet omdat ons graf nodig gesopt moet worden. Daarnaast betalen ze geen kosten voor grafverlenging of onderhoud; de natuur zorgt voor onze plek. En dat voelt ontzettend goed.”
In 2022 is Anneke naast haar grote liefde begraven.
