Een papieren tasje gevuld met boterhammen belegd met kaas en roggebrood, een appel in stukjes gesneden en een servetje als tafelkleed. Dé ingrediënten voor een picknick aan de rand van het Gagelbos aan het Dassenpad. Anny strijkt neer op een bankje in de zon op natuurbegraafplaats Schoorsveld. Ze bezoekt haar Gerrit, altijd met de fiets.
Het papieren tasje dat inmiddels dienst doet als picknicktasje, nam ze mee toen ze voor de eerste keer haar boterhammen opat dichtbij de plek van ‘haar manneke’. Ze ontdekte in handgeschreven letters “Een zakje liefde” op het handvat van het tasje, ooit gekregen van haar oudste dochter. Een speciaal zakje, dat voor haar een toevalligheid vormt, dat onderdeel is van veel herinneringen aan haar man. Die toevalligheden samen, vormen een terugkerend ritueel aan herinneringen.
Natuurbegraafplaats Schoorsveld ontdekten ze samen, tijdens een afscheid van een dierbare. Zij ervaarden de rust in het natuurgebied. “Op de weg terug naar huis zeiden we tegen elkaar: ‘Dít is ons plekje’. We hebben heel bewust rondgelopen om de sfeer in ons op te nemen bij zon, miezer en wind. De plek kozen we puur op gevoel. Het sprak ons aan door de vele open plekken, de ruimte om weg te kijken, om weg te denken.”
“Manlief ligt mooi in de zon vandaag”. Aan de rand van het open veld waar een gegraveerde smiley in de gedenkschijf de aandacht trekt. “Hij liet onze vijf kleinkinderen allemaal een gezichtje tekenen, dat hij vervolgens uitsneed in een houten schijf. Door een lootje te trekken hebben we één van de gezichtjes ook gegraveerd in de gedenkschijf op Schoorsveld.” De kleinkinderen hebben deze samen bij zijn plek neergelegd. “Het is gewoon goed zo.”
