De afgelopen jaren was hun plek waar de wind hen voer. Het huis in Alkmaar verruilden Joke en Cees voor een camper. Vrijheid. Buiten zijn. Leven met de seizoenen. En vooral elkaar overal mee naartoe nemen. Samen trokken ze door Nederland; van Noord-Holland naar Zeeland en van Friesland naar Overijssel. In de winters streken ze neer in Brabant, dicht bij Breda.
De wind voer hen in januari 2021 naar Huis ter Heide waar Cees met zijn zakenpartner in de natuur wandelde en waar hij de waarde van het bos herontdekte. “Hier verzinnen we alles en lossen we alles op.” Ook hier nam hij Joke mee naartoe. Jarenlang was het idee geweest van Cees en Joke – als het moment daar was – om te cremeren en hun as uit te strooien in Schotland. Eenmaal op natuurbegraafplaats Huis ter Heide zei ze: “Ik vind dit veel mooier. De natuur groeit boven je verder. Je gaat weer bescheiden terug naar de natuur. Als ik er niet meer ben wil ik in een veld met bloemen.”
Joke overleed ondanks haar chronische ziekte toch plotseling in de zomer van 2021. Cees vertelt: “Joke was een ontzettend energieke vrouw. Altijd vol ideeën en heel erg creatief. Haar familie kwam van Brabant, maar ik leerde haar in Deventer kennen. Ze speelde piano en accordeon op hoog niveau, bakte de lekkerste taarten en schilderde de laatste jaren prachtige schilderijen. Ik werd door haar de beste versie van mezelf. Samen runden we een tearoom in het centrum van Deventer, we zorgden samen voor haar vader toen hij ziek werd en we hadden nog heel veel plannen.”
Cees wist precies wat hij wilde regelen. “Het lijkt net of Joke en ik gewacht hebben op Huis ter Heide. We wandelden samen over de paden toen ze werden aangelegd!” Hij zocht een plek voor haar uit náást een wei met bloemen, tegen de rand van het bos. Een plek die bij ieder bezoek meer betekenis krijgt. “Ik noem het Het script omdat er zoveel dingen zijn die bij elkaar blijken te passen.” Het is een plek tussen drie dikke dennen die haar vader zo indrukwekkend vond. Aan de voet van een berk die Cees zo mooi vindt. Waar dichtbij een ruige lathyrus bloeide toen Cees de plek uitzocht. “Een lathyrus is een exoot. We leefden nota bene in een camper”, lacht Cees. “Wij waren exoten in De Moer, maar ik ga hier nog heel vaak komen. Ze heeft een plek die honderd procent bij haar past. Mooier kan niet. En ik vind het fijn dat ik in deze mooie omgeving naar haar toe kan gaan. Dan neem ik mijn stoeltje mee, ga ik zitten en krijg ik de beste inzichten. En telkens krijg ik de bevestiging dat het goed is zo.”
