De glimlach van een trotse oma verschijnt op haar gezicht zodra ze over Lena vertelt. Corry Koevoet werd in het najaar van 2021 voor de eerste keer oma. Het plaatje werd anders dan ze vooraf had bedacht. Lena werd stil geboren en kreeg een plekje op natuurbegraafplaats Huis ter Heide. “We vierden haar geboorte met beschuit met muisjes. We knuffelden haar en zijn heel trots dat ze in ons leven is gekomen.”
Haar dochter Sofie, de moeder van Lena, zocht samen met Gideon, Lena’s vader, het plekje uit. Alsof deze hen begeleidde, keek een ree lange tijd in stilte toe, toen ze bij het uiteindelijke plekje stonden. “De ree loopt als een rode draad door Sofie’s leven. De dienstdoende huisarts was van plan om op reeënjacht te gaan in de nacht dat zij werd geboren, maar ging uiteindelijk niet. We zeggen daarom altijd al tegen haar dat haar komst het leven van een ree heeft gered. Toen Lena net begraven was, zagen we allemaal reeënpootjes rondom haar plek. Een heel mooi symbool.”
Natuurbegraafplaats Huis ter Heide is dan ook echt Lena’s thuis. “Het voelt hier zo geborgen, het is zo oké. En het voelt voor ons fijn dat ze omringd wordt door ons. Heel veilig, in een soort kommetje, midden in het open veld, niet te dicht aan het wandelpad.” Corry, haar partner Peter, Sofie en Gideon legden zelf ook een plek vast in de natuur, dicht bij Lena. Omringd door de reeën op Huis ter Heide. “Lena groeit als het ware met ons mee en we hebben voor altijd een plek om naartoe te gaan.”
Voor Corry had de natuur altijd al een belangrijke betekenis. “Ik houd van puur en eenvoud. Ik heb vertrouwen in de natuur. Ook al is het niet altijd fijn wat er gebeurt, het is denk ik wél de bedoeling. Vaak maken we zelf een ander plaatje in ons hoofd, zo ook bij verlies en verdriet. Dat is ook wat rouwen betekent: het plaatje, de verwachting loslaten.”
Die verbinding met de natuur, komt voor haar op Huis ter Heide samen. Omdat Lena hier is natuurlijk, maar ook omdat iedereen gelijk is. “Hier op de natuurbegraafplaats zie je geen verschillen. Bij ieder natuurgraf ligt eenzelfde houten gedenkteken. Iedereen gaat op eenzelfde manier op in de natuur. Als wij Lena bezoeken laat ik altijd een hartje achter, dat kerf ik in het zand. Als Sofie en Gideon zijn geweest zie ik altijd een paar dennenappels liggen. Wanneer het plukveld op Huis ter Heide klaar is lijkt het me mooi om een bloem bij haar neer te leggen. Meer is niet nodig, juist die eenvoud vind ik zo mooi.”
