Deborah, Ise en Thijs zijn net terug van een zonvakantie. De kinderen zijn er vol van en vertellen honderduit, maar al snel gaan de verhalen over hun papa Cas. Ze zijn blij om hem weer te kunnen bezoeken en rennen naar zijn plek.
Deborah en Cas waren 15 jaar samen en vormen samen met hun kinderen Ise en Thijs en hond Jake een hecht gezin. Een team, zoals ze het zelf zeggen. De kinderen vertellen: “Papa maakte elke dag hetzelfde grapje, die flauwe grapjes missen we wel. Hij was gezellig en lief, maar kon soms ook wel een beetje boos worden.” Deborah vult aan: “Wij hebben het over alle dingen van papa, niet alleen zijn leuke en lieve kanten. Papa kon ook een beetje stressen.”
Toen Cas ziek werd en niet meer beter zou worden wilde hij zelf nog heel veel regelen. Zo ook de plek waar Deborah en de kinderen naar toe zouden kunnen na zijn overlijden. “Hij is een crowdfunding opgestart voor zijn eeuwige rustplek in de natuur. Binnen 45 minuten was het hele bedrag binnen. Daar had hij zelf de regie over, dat gaf hem rust.
Hij wilde graag gecremeerd worden, maar niet zoals hij zei: ‘In een lelijke pot op de kast’. Een plek in de natuur past bij hem.” Met z’n vieren gingen ze vaak geocachen, een soort schatzoeken met coördinaten. “Daarom wilde hij dit, hij heeft nu zijn eigen coördinaten.”
“Thijs vond begraafplaatsen heel spannend, maar toen hij de brochure van Schoorsveld zag vond hij het toch wel mooi en ‘helemaal niet eng’. Deborah ging eerst met Thijs kijken en zocht daarna samen met Ise een plek uit in het bos bij het Dennenpad. Cas vond het vooral belangrijk dat zij het mooi vonden, dat zij zich fijn voelden als ze op bezoek kwamen. “En dat is zo, het voelt altijd warm, ook al is het koud of regent het.”
Als het kan zijn ze elke zondag te vinden op Schoorsveld. De kinderen rennen rond, versieren het gedenkteken met dennenappels en andere spullen uit de natuur en maken hartjes van schors. “Dat vind ik het voordeel aan hier. Ze hoeven hier niet statig te blijven staan, ze kunnen de natuur in en de hond mag mee.” Wanneer Deborah vertelt dat ze ook regelmatig doordeweeks alleen komt, roepen de kinderen verrast: “Als wij op school zitten?”.
“Cas was super trots was op zijn eigen coördinaten, want die heeft hij nog wel gezien.” Thuis hebben ze een deel van de as bij een appelboom gestrooid: de ‘Pappelboom’, ze dragen hem in ringen en hij is dus begraven op Schoorsveld. “Hier voelt hij wel het dichtste bij.” Cas zijn plek wordt later ook Deborahs plek. “Het is fijn dat we weer samen zijn straks.”
Voordat we teruglopen drukken ze een kus op het gedenkteken. “Doei, papa.”
