Jan Wolters heeft een bijzondere band met Landgoed Mookerheide. Het is de plek van zijn jeugd. Zijn ouders hadden een boerderij grenzend aan het landgoed en brachten daar twaalf kinderen groot. Het huis is nog steeds in familiebezit. Beide ouders zijn op natuurbegraafplaats Landgoed Mookerheide herbegraven. “We hebben de plek uitgezocht die zo dicht mogelijk bij de boerderij en de grond ligt.”
“Mijn moeder Mientje volgde de ontwikkeling en aanleg van de natuurbegraafplaats op de voet. In het begin vond ze het maar vreemd. Ze vroeg zich af of de dassen niet in de graven zouden gaan woelen. Ze ging naar informatiedagen en bezocht een andere natuurbegraafplaats. Langzaamaan veranderde haar mening en sprak ze haar voorkeur uit voor natuurbegraven. Niet heel uitgesproken, dat lag niet in haar aard, maar ze liet het tussen de regels door merken. Ze stierf op 92-jarige leeftijd, nog voordat natuurbegraafplaats Landgoed Mookerheide bestond en werd bij mijn vader op de begraafplaats in Mook begraven.”
“Achteraf bleek dat ze tegen verschillende kinderen had laten vallen dat ze een plek op de natuurbegraafplaats heel mooi vond. We hebben er daarom alles aan gedaan om die wens waar te maken. Uiteindelijk kregen we bijzondere toestemming om onze ouders te herbegraven op het landgoed. We hebben een plek uitgezocht op het Bremveld, zo dicht mogelijk bij onze eigen grond. Ze zijn tegelijkertijd begraven, met het gezicht richting de boerderij. Op het gedenkteken staan hun namen en de zin ‘Weer samen op de Biesselt’, zo heet het buurtschap hier. Het klopt helemaal.”
“In de tijd dat de zusters op het jachtslot woonden, hielp mijn vader regelmatig mee op het landgoed. Er stond een grote boerderij naast het jachtslot waar de zusters vee hielden en groenten verbouwden op de akkerlanden. Ze waren grotendeels zelfvoorzienend. Op het huidige Bremveld waar nu de meidoorns staan, werden aardappelen, bieten en graan verbouwd. Mijn vader kwam hier met paard en wagen om aardappels te poten voor de zusters. Het hele landgoed was in die tijd omheind met een hoog hek. Tussen onze grond en het landgoed was een opening gemaakt in het hek zodat mijn vader er doorheen kon om te helpen op het land. Nu is hij begraven in dezelfde grond die hij ooit als boer bewerkt heeft.”
“Ik kom hier graag. Ik ben vrijwilliger bij Natuurmonumenten en loop na een excursie in het gebied vaak even langs hun plek. Of we gaan erheen als we bij mijn broer en zus op de boerderij zijn geweest. Mijn kleinzoon heeft op de paden van de natuurbegraafplaats heel wat meters gemaakt op zijn loopfiets. Mijn ouders hebben mij de liefde voor de natuur meegegeven. Nu geef ik die door aan mijn kleinkinderen. Het is hier anders dan op de reguliere begraafplaats waar mijn ouders eerst begraven lagen. Als het lange tijd droog was, hadden we het gevoel dat we er naartoe moesten om de plantjes water te geven en het graf te verzorgen. Nu zorgt de natuur voor het graf.”
