Haar plek. Wordt ook mijn plek. Wordt onze plek. In 1975 leerde Johan Ricky kennen. In 1976 werd hij een beetje verliefd. “Een beetje? Een beetje veel.” Een paar keer in de week gaat hij naar haar plek aan het open bosperceel op natuurbegraafplaats Schoorsveld. “Dan loop ik tussen die twee vennekes door en voel de rust over me heen komen. De ene keer loop ik rechtstreeks, de kortste weg, maar ik neem ook weleens de kronkelende bospaden.” Altijd neemt hij een gerbera voor haar mee, haar lievelingsbloem.
Voor Johan is dit de mooiste plek op aarde. “Omdat Ricky hier is, jazeker, maar ook omdat het voor mij zo’n fijne plek is om naartoe te gaan. Als het mooi weer is, ga ik in het gras zitten. Ben ik met de fiets dan heb ik mijn boterhamke bij me en drink ik een kopke koffie. Dat zijn mooie momenten. Dan hoor ik een vogel fluiten en ga lekker achterover in het gras liggen. Dat mag hier, daar zegt niemand iets van.”
Zijn dörske, wat meisje betekent in het Brabants was: “altijd wat bescheiden, een lieve, rustige meid. Een beetje op de achtergrond en doe maar gewoon, maar ook een heel sterke vrouw”, vertelt Johan trots. “We hebben het goed samen. Nog steeds hebben we het goed samen, want zo wil ik wel over haar blijven praten.” Naast haar heeft hij ook zijn eigen laatste rustplaats uitgezocht. “Want ik kom bij haar terug, dat heb ik beloofd.”
“We waren onderweg in het leven om samen oud te worden.” De keuze voor natuurbegraven maakten ze ook samen. ‘’Het is fijn dat er een plek is waar ik naartoe kan gaan, om even met haar te buurten en te vertellen wat ik meemaak.’’ Om alles te laten bezinken drinkt hij vaak nog een kopje koffie in het informatiecentrum. Maar nooit voordat hij de woorden heeft gezegd die zo belangrijk zijn om haar te herinneren: “Ik mis je. Ik hou van je. Ik vergeet je niet.”
