“We zijn er al geweest, hebben kennis gemaakt, en eigenlijk is alles al zo’n beetje rond voor als ik jullie ga verlaten” zei Tim over een plek op natuurbegraafplaats Maashorst tegen zijn zus Linda. Samen met zijn vrouw heeft Tim Maashorst bezocht om zich te oriënteren op natuurbegraven. “Je moet er maar eens gaan wandelen met je hondje, dan zul je zien dat het daar zo mooi is!” Hij heeft gelijk gekregen.
Verweven met de natuur
Linda vindt het fijn dat er een plek is in de natuur waar ze dicht bij haar broer kan zijn. Natuur is haar ding, bossen en strand, maar aangezien hier geen strand is, is dit een goede tweede keuze. Hij heeft ervoor gezorgd dat ze een flink stuk moet lopen als ze hem bezoekt. “Ik ga helemaal daar op het Heidepad liggen, dus het wordt lopen.” zei hij met een lach.
Na de begraving van haar broer wilde Linda al snel zelf een plek uitzoeken. Gelukkig was er nog een vrij, dicht bij Tim. “De gelegenheid was er, dus die heb ik meteen aangepakt, huppakee, reserveren. En ik ben er heel erg blij mee.” Er is een periode geweest waarin ze niet zoveel contact had met haar broer. Ze vertrok al op jonge leeftijd naar Rotterdam. Daarom heeft Linda er nu voor gekozen om heel dichtbij te zijn. “Soms leer je de waarde van iets pas kennen als het er niet meer is. Er was letterlijk afstand. Nu kan ik bij hem zijn en blijven.”
Hoewel ze soms verdrietig is als ze naar haar broer gaat, voelt het toch goed. Linda geniet ervan om even uit te waaien. De herfst is favoriet; de kleuren, paddenstoelen, ze vindt het allemaal mooi. Haar ouders waren ook echte natuurliefhebbers. Als dit er al was geweest toen vader en moeder overleden, hadden ze hier ook hun plek gehad. Dat weet ze zeker. Ook Tim had veel met de natuur. Hij was een ondernemende jongen, en lieve broer, recht voor zijn raap en niet bang om zijn mening te geven. Hij koos niet altijd de makkelijkste weg. Toen hij ouder werd heeft hij Nederland verlaten om te gaan reizen. Hij wilde veel van de wereld zien. Over zijn plek op Maashorst zei hij: “Straks ben ik er niet meer, wie moet het graf dan bijhouden?” Ook dat was onderdeel van zijn keuze, geen onderhoud voor zijn plek. “Ik word verweven met de natuur, en als je niet komt is dat ook goed. Ik ben hier.”
Hup, in de auto
Linda komt hier heel veel, zeker zodra het zonnetje schijnt. Ze komt hier echt tot rust, maakt haar hoofd leeg. “Op een gewone begraafplaats voelt het zo kil, maar hier is dat heel anders. Hier is natuur de natuur.” Zodra het mooi weer is springt ze “hup in de auto” het hondje mee “effe bij Tim langs.” En dan gaat ze weer. Het is een heel fijn gevoel te weten dat haar plek voor ooit er al is. Een plek voor haarzelf, voor haar vriend en voor Tim zijn zus en partner. Ook de vrouw van Tim heeft haar eigen plek al vastgelegd. Zo zijn ze ooit met het hele gezin weer samen. Linda gelooft net als Tim dat ze haar ouders weer terugziet, maar tot die tijd geniet ze nog volop van het leven.
