Voor haar omgeving was het geen verrassing dat Moïra Rennoch (37) een plek reserveerde op een natuurbegraafplaats. Toch waren de reacties heel verschillend. “Sommige mensen zeiden: ‘Je bent nog zo jong, waarom leg je dit nu al vast?’ Een vriend grapte ‘Je hebt nog niet eens je pensioen geregeld, maar al wel je graf.’ Er waren vrienden die het een ongemakkelijk onderwerp vonden en anderen die er juist zelf over na gingen denken.”
Terug naar de natuur
“Het zette ook mijn moeder aan het denken. ‘Wil ik ergens ver weg op een favoriete plek worden uitgestrooid? Maar wat is daar nog voor mijn naasten?’ Terug naar de natuur vond ze een mooie gedachte. Uiteindelijk hebben we twee plekken naast elkaar vastgelegd. Het is ook zorg naar elkaar toe. Nu kunnen we het nog samen doen, nog samen hier komen.”
Kille grafstenen
“Ik heb altijd een fascinatie gehad voor begraafplaatsen en wandel er graag overheen, zowel in Nederland als in het buitenland. Ik heb heel mooie begraafplaatsen gezien en heel lelijke, met kille, grijze grafstenen en mausoleumachtige gebouwen. Ik herinner me zelfs een begraafplaats waar een snelweg overheen was gebouwd en een betonnen pilaar tussen de grafstenen was gezet. De mooiste begraafplaatsen waren de plekken waar de natuur het had overgenomen. Waar de bomen een kathedraal hadden gevormd. Dan zie je de tijdelijkheid van de mens.”
Bomen als steunpilaren
“In verschillende landen zijn begraafplaatsen plekken waar families samenkomen, waar ze eten en drinken mee naartoe nemen en met elkaar proosten. Leven en dood zijn daar veel meer verbonden. Ik gun het mijn naasten dat ze hier voor hun eigen rust kunnen komen. Met een picknickkleedje op een bankje, of wandelen in het bos. De bomen zijn de mooiste steunpilaren die je kan hebben. De natuur, die gaat wel door.”
Volgende generatie
“Ik heb zelf geen kinderen maar ben voogd van de kinderen van een goede vriendin. Zij moeten nog een tijd door hierna. Ik maak me wel zorgen over de erfenis die de volgende generatie meekrijgt. Mijn zorg voor de natuur, mijn zorg voor komende generaties, druk ik uit bij leven, en in het verlengde daarvan ook in mijn keuze voor natuurbegraven. Het vooruitzicht dat er een paar vierkante meters met rust worden gelaten, omdat wij onze rustplaats op deze wijze hebben gekozen, stemt me tevreden.”
