Christina en Willem hadden wel eens gesproken over ‘wat als ons iets overkomt’. Natuurbegraven, dat zouden ze wel willen, ooit. Dat ze een paar jaar later voor hun babyzoon Morris een plek uit moesten zoeken was zwaar, maar ergens ook mooi. Hem teruggeven aan de natuur voelde goed en nog altijd zijn ze blij met hun keuze.
Christina en Willem hadden wel eens gesproken over ‘wat als ons iets overkomt’. Natuurbegraven, dat zouden ze wel willen, ooit. Dat ze een paar jaar later voor hun babyzoon Morris een plek uit moesten zoeken was zwaar, maar ergens ook mooi. Hem teruggeven aan de natuur voelde goed en nog altijd zijn ze blij met hun keuze.
Dicht bij Morris, aan het Spechtenpad, had eerder een grote man zijn rustplaats gekregen. Op zijn gedenkteken staat een circustent en de naam Merlijn. Bij elk bezoek aan hun baby trekt het hun aandacht. Fijne jeugdherinneringen aan Tita Tovenaar komen naar boven in het gezin met de vijf oudere broertjes. Altijd als ze Morris bezoeken, groeten ze voor ze weggaan de voor hen onbekende man die waakt over hun zoon: “Merlijn, pas je goed op onze Morris?’
Na een nare zwarte winter breekt voor Christina en Willem de zon weer door met een nieuwe zwangerschap. In die hoopvolle maanden wordt Here comes the sun vaak gedraaid, en zo voelen ze het ook. Een grote sterke jongen wordt geboren. Een prachtig knulletje dat zo jong als hij is, al geniet van kleine dingen. Hij brengt een welkome lach in het gezin. Hij heet Merlijn, net zoals de grote beschermer van Morris.
De dochters van de oude Merlijn horen dat er een kindje vernoemd is naar hun vader en delen dit met moeder. Ze schrijft een brief die ze achterlaat in een koker bij het gedenkteken van Morris; “Lieve papa en mama van Morris en Merlijn, graag wil ik jullie vertellen dat de oude Merlijn erg trots zou zijn geweest, als hij geweten had dat hij op kleine Morris mocht passen. Merlijn was de tovenaar die zorgde dat het goede in mensen boven kwam.” De brief eindigt met gelukwensen voor kleine Merlijn. Twee gezinnen die elkaar nooit ontmoet hebben raken op deze bijzondere manier met elkaar verbonden.
Er gebeuren meer mooie dingen. Het leven is niet alleen zwart maar het gemis van het kind wat niet kon blijven, dragen ze altijd met zich mee. “Het is fijn om bij hem te zijn, al is het alleen een stuk gras met bloemen en een schijf. Op de parkeerplaats waait het altijd maar bij Morris is het stil, en altijd warm in ons hoofd.” Vorige week was hij er nog in Christina’s dromen. Hij laat haar dingen zien en is heel dichtbij, in alles. Het jongetje met de blonde haren.
Dat Morris altijd op Maashorst mag blijven, en zijn eigen plekje heeft geeft hen rust. Elk jaar op 24 september vieren ze Morris-dag met taart en tranen. Even een klein momentje met kaarsjes en verse snijbloemen bij zijn gedenkhoekje thuis. Diezelfde bloemen liggen ook bij hun ventje. Ze worden altijd zorgvuldig door Willem uitgezocht. Morris heeft als enige een huisje onder de grond, maar hij hoort er altijd bij. Het gezin is intussen compleet, met acht zonen, waarvan er zeven thuis wonen.
