Het is een van de eerste lentedagen. De vogels fluiten. Rieneke, Hennie en Annemijn wandelen naar de plek van Sofie, Rieneke’s dochter. De zon breekt door. “Iedere keer als we hier staan, komt de zon”, vertelt oma Hennie.
Tante Annemijn legt roze gerbera’s bij het gedenkteken van Sofie, Rieneke vertelt liefdevol over haar dochter: “Een vrolijk meisje vol pit en enorme veerkracht.” Zes maanden na haar geboorte blijkt Sofie epilepsie te hebben. “Zo turbulent als de natuur kan zijn, zo was ook haar korte leventje van 1,5 jaar waarin ze veel mensen heeft geraakt.”
Rieneke en haar man zochten in alle rust een plek uit voor Sofie. Op de Reeënwissel, in de buurt van een bankje, op een open veld met aan de rand bomen. “Ik vind het mooi dat je op deze plek omarmd wordt. Dat raakte me heel erg. ‘We houden je vast, maar we geven je wel de ruimte’.”
Rieneke waardeert de natuur steeds meer. Ook voor haar oudste dochter Anna, is Schoorsveld een plek waar ze graag komt. Ze neemt dan bellenblaas mee, plukt paardenbloemetjes en rent in het veld. “We proberen het voor haar ook luchtiger te maken, maar bij kinderen komt en gaat het. Soms is ze er klaar mee, dan zit ze op het bankje en zegt: ‘nou wil ik wel weer gaan’. Dat is ook prima.” Ook als ze er niet zijn krijgt Sofie toch bezoek: van de reetjes. “Bij een grote bloem lag alleen nog de steel, de knop was weg. Toen had ze al bezoek gehad.”
Hennie wijst aan welke plek zij hebben gereserveerd. Opa en oma, oom en tante, papa, mama en Sofie op een rij. “Uiteindelijk komen we weer allemaal bij elkaar hier.” Annemijn vertelt dat ze een natuurbegraafplaats altijd al mooi vond, het idee van het teruggaan naar de natuur. “De plek die je gekozen hebt voor Sofie is prachtig. Je ziet het groeien.” Rieneke voegt daar aan toe: “En hoe mooi is het dat je hier van kunt genieten terwijl je nog in leven bent. En dat je weet dat als je er ooit niet meer bent, dit dezelfde plek is waar je weer terug komt. Dat vind ik een mooie gedachte.”
Ook het delen van haar verhaal vindt Rieneke belangrijk, ze wil dat het zin heeft gehad en denkt dat het ook iets kan brengen: rust. Annemijn vult aan: “Dat je op een fijne plek kunt komen en ondanks het verdriet ook samen kunt genieten. Dat hier gewoon geleefd wordt. Je ziet mensen wandelen, het leven gaat door. Genieten van kleine dingen, klein geluk is groot geluk.” Rieneke: “Die levensles heeft ze ons geleerd. Sofie heeft ons heel veel gebracht.”
