Wilma Lange en haar man kozen twee plekken naast elkaar uit op natuurbegraafplaats Landgoed Mookerheide. “Twee jaar geleden zijn we op een open dag geweest en toen zei mijn man ‘Hier zou ik ooit wel willen liggen’. Voor mij voelde dat net zo. We zijn nog relatief jong maar toch wilden we dit al regelen. We nemen hiermee de regie over ons leven na overlijden, dat geeft rust. Door zelf deze keuze te maken, ontzorgen we onze kinderen.”
“Met een medewerker reden we rond in het karretje langs de beschikbare plekken, het was heel ontspannen. Op een gegeven moment zag ik in de verte een beukenboom staan en voelde ‘dit is het’. Mijn man vond het ook een prachtige plek. Er bleken nog twee natuurgraven naast elkaar beschikbaar met zicht op de boom. Het voelde als thuiskomen. Op de terugweg naar huis hebben we er een borrel op gedronken, het was een bevrijding. We hebben het met onze dochters besproken, het geeft rust dat ze weten dat dit onze wens is.”
“Onze dochters keken er niet van op dat we hiermee bezig waren. Ik ben uitvaartspreker en rouw- en verliesconsulent. Ik praat open over dood en verlies. Mijn man is hierin mee gegroeid. Van huis uit hebben we dit allebei niet geleerd, maar was het: ‘Siet er moar over stil’. Dat betekent ‘ben er maar over stil’, oftewel ‘heb het er maar niet over’. Onze ouders wisten niet dat het anders kon. Inmiddels is het mijn missie om rouw in beeld te brengen. Mensen kunnen om heel veel dingen rouwen: om het verlies van een baan, hun gezondheid of het verlies van een dierbare. Ik begeleid ze om het verlies te leren verweven in hun leven.”
“Terug naar de natuur is in lijn met hoe wij leven. Mijn man en ik hebben een grote liefde voor het boerenleven en de natuur. Wij wonen op een kleinschalige boerderij met honden, poezen, kippen en koeien, rondom ons huis zijn prachtige natuurgebieden. Dicht bij de natuur, daar ligt de rijkdom. In de natuur ontmoet je ook je eigen natuur. Wat belangrijk voor je is, wie je in wezen bent. We rennen en vliegen door het leven alsof het een wedstrijd is. Als we bereid zijn de taal van de natuur te spreken dan gaan we er anders mee om. Die taal leren we door te vertragen, door geduld te hebben. In de natuur gebeurt alles precies op tijd.”
